Ik zal dat boek later schrijven, nu is het nog te vroeg. De vakantie nadert en dus komt er wellicht tijd vrij om aan je boek te schrijven. Toch hoor ik vaak: “nee, nu niet, later wel”. Herken je dat? De laatste tijd werd ik herhaaldelijk geconfronteerd met deze bemerking. Bizar, want het ging om auteurs die al lang dromen van een boek, en zelfs een duidelijke planning hadden voor hun schrijfproces.
Bij het lezen van het boek ‘Playing big’ van Tara Mohr viel me op dat zij ook vaak te maken krijgt met briljante mensen die de neiging hebben te blijven studeren
Telkens weer de zoveelste opleiding of workshop om helemaal klaar te zijn voor hun nieuwe opdracht. En ergens vanbinnen steeds weer het gevoel hebben ‘nog niet goed genoeg’ te zijn of genoeg te weten.
Hoe lang heb jij ‘een boek schrijven’ al op je verlanglijstje staan?
En hoe vaak heb je jezelf al verteld dat het ‘nu niet het geschikte moment‘ is?
Uitstellen is gemakkelijker dan beginnen, niet? En ik heb slecht nieuws. Je kan eeuwig blijven wachten op ‘het juiste moment’. Dat komt enkel als je het aanpakt. Gemakkelijk schrijven denk je? Waarom denk je dat ik dat zo goed ken? Hoe lang denk je dat ik erover heb gedaan om mijn eerste boek te schrijven?
Twintig jaar droomde ik over een boek en ik besefte dat de realisatie er nooit zou komen, tenzij ik eindelijk aan de slag ging. Ik heb een lange omweg gemaakt via werken bij uitgevers, reclame- en PR-bureaus, veel boeken en kennis verzameld, nog meer workshops gevolgd. En ik kan je verzekeren dat mijn honger naar bijkomende kennis niet gestild is en dat dat waarschijnlijk ook nooit zal gebeuren.
Deze jaren hebben mij wel geholpen om na te denken over de manier waarop ik mijn kennis – in een boek – ten dienste kon stellen van andere auteurs, zodat ook zij verder op weg konden. Nadenken over een gemakkelijke en boeiende schrijfmethode hielp me ook om mijn eigen boek te schrijven. En via deze weg ontstond ook het Schrijfweekend.
Mijn boodschap? Blijf schrijven, blijf ondernemen en blijf stappen zetten. Spijt zul je er niet van hebben. Tenzij de spijt – en dat hoor ik vaak van mijn cursisten – dat je er niet vroeger aan begonnen bent!
Veel goede moed,
Laurence.
