Vorige maand sprak ik met een klant die bezig is met haar tweede boek. Ze liep vast in dit veelvoorkomend dilemma waar veel auteurs mee worstelen.
Deze vraag komt vaak naar boven, en het kan je behoorlijk verlammen. Aan de ene kant wéét je dat dit verhaal in je boek moet, omdat je je lezers wilt waarschuwen en beleven om in dezelfde valkuil terecht te komen, of omdat het zelfs de kern van je boek vormt. Aan de andere kant wil je je relaties niet beschadigen of zelfs verbreken.
Dit dilemma is heel herkenbaar. Kwetsbaarheid in je boek kan zorgen voor een diepe connectie met je lezer, die zich in jouw (klant)situatie herkent. Maar op zulke momenten is het cruciaal om je woorden zorgvuldig te kiezen. Als je twijfelt, is dat een signaal om serieus te nemen. Het is essentieel dat je een goed gevoel overhoudt aan het schrijven en later de publicatie van je boek.
Ik heb het hier natuurlijk over een boek in een zakelijke context, geen aanklacht of persoonlijk relaas met een ander doel.
In een zakelijke context breek je geen potten
Sterker nog, je zorgt ervoor dat je lezer geen enkele reden heeft om af te haken. Er zijn al genoeg afleidingen (kinderen, partner, Netflix…), dus houd je focus op wat echt telt.
Het verschil tussen privé en persoonlijk
Jaren geleden liet ik me coachen bij I Like Media om te leren schrijven voor sociale media, vooral Facebook en LinkedIn. Kristof, mijn coach, leerde me het cruciale onderscheid tussen privé en persoonlijk. En dat inzicht gebruik ik nog steeds.
Met ‘privé’ bedoelde hij zaken die strikt tot de privésfeer behoren en die je beter voor jezelf houdt: eten, kinderen, vakanties, privégesprekken… Zaken die je beter niet publiekelijk deelt. ‘Persoonlijk’ daarentegen is je interpretatie, je stem, je reflectie.
In je boek vertaalt dit zich naar verhalen die zó belangrijk zijn dat ze een plek verdienen. De focus ligt op de les of boodschap, niet op de persoon zelf. Wat wil je lezer? Leren van jouw ervaring. Wie precies wat zei of deed, is minder belangrijk. Verander namen, leeftijden, context – zolang het verhaal duidelijk blijft en niemand herkend kan worden. Kortom, maak een personage van je persoon. Dan hoef je geen toestemming te vragen.
Het gaat om de boodschap, niet om de details.
Als het verhaal de boodschap ondersteunt, blijft je boek consistent als je dat doet met je eigen woorden. Zo respecteer je vanzelf je klant, naaste, partner, familie… en blijf je eerlijk. Je kunt in je inleiding aangeven dat namen zijn veranderd, maar dat is niet verplicht. Doe wat voor jou goed voelt en weet dat je anderen beschermt.
Wat denk je? Kun je op deze manier met een gerust hart je verhaal en cases delen?
Met verhalende en respectvolle groet,
www.thepowerofbooks.be
laurence@thepowerofbooks.be
PS. Twijfel je nog? Laat het me weten. Plan een call in en we vinden samen de juiste aanpak en taal: https://calendly.com/verwee/30min
